Među znamenitim franjevcima Provincije Presvetoga Otkupitelja mnogostrukim kulturnim radom ističe se Krsto Kržanić.
Rođen je u Podgori 5. ožujka 1894. Pučku školu završio je u rodnom mjestu, a Franjevačku klasičnu gimnaziju u Sinju 1912. Filozofsko-teološki studij pohađao je u Zaostrogu i Makarskoj 1913. – 1919., kada je zaređen za svećenika. Godinu dana bio je prefekt sjemeništa u Sinju i zatim nastavnik na gimnaziji 1920. – 1923., a 1922. imenovan je župnikom u Metkoviću. Nakon toga studirao je filozofiju u Milanu na Sveučilištu »Sacro Cuore«, gdje je doktorirao 1927. disertacijom »San Bonaventura e la sua scoula nella lotta contro I’averroismo – Sv. Bonaventura i njegova škola u borbi protiv averoizma«. Vrativši se, postao je profesor na gimnaziji u Sinju, kojoj je bio direktor 1932. – 1944. Neko vrijeme 1943. bio je u samostanu Gospe Lurdske u Zagrebu.
Uređivao je glasnik »Gospa Sinjska« 1932. – 1937. i pisao u njemu. Na kraju rata povukao se prema Austriji, zarobljen je u Mariboru, gdje ga je od smrti spasio partizan, bivši njegov učenik iz Podgore kojemu je predavao latinski, a zatim je u Splitu presudom Okružnoga suda za srednju Dalmaciju 5. siječnja 1946. bio osuđen na sedam godina tamnice i pet godina lišenja građanskih prava »radi saradnje s okupatorom i djelovanja protiv NOP-a«.
Na procesu nadbiskupu Stepincu naveden je među onima koji su stupili »u neprijateljsku obavještajnu službu«. Kaznu je izdržao od 1946. do 1952. u zatvorima u Trogiru, Sisku i Staroj Gradiški. Nakon izdržane kazne kratko je bio župnik Brštanova i Labina (1953. – 1954.), a zatim do 1958. u Zagrebu profesor i rektor Bogoslovije. Bio je zatim do 1961. gvardijan u Šibeniku. Nakon boravka u Splitu ponovno je bio profesor Bogoslovije u Makarskoj od 1964. do 1973. Godine 1966. sudjelovao je zajedno s još devet hrvatskih filozofa i teologa na Međunarodnom skotističkom kongresu u Oxfordu i Edinburghu. Umro je u Splitu 23. prosinca 1973.
Bio je poznat govornik, propovjednik i konferansijer. Objavio je šestotinjak većih i manjih radova iz raznih područja u crkvenim i svjetovnim listovima, časopisima i zbornicima, prije i tijekom rata u glasilima »Zora-Luč«, »Jadranu«, »Jadranskom dnevniku«, »Narodnoj politici«, »Hrvatskoj straži«, »Katoličkom listu«, »Spremnosti«, »Novom dobu«, »Hrvatskoj reviji«, »Hrvatskom glasniku«, »Kalendaru sv. Ante«, »Novoj reviji«, »Duhovnom životu«, »Hrvatskoj prosvjeti«, a nakon rata u »Collectanea Franciscana Slavica«, »L’Osservatore Romano«, »Vita e pensiero«, »Rivista di filosofia neo-scolastica«, »Crkvi u svijetu«, »Mariji«, »Dobrom Pastiru«, »Službi Božjoj«, »Bogoslovskoj smotri«, zborniku »Kačić«, u »Sinjskoj spomenici 1715. – 1965.«. Kao posebni svesci izlaze mu radovi »Zadaća hrvatskog orlovstva« 1927., »Učitelj katoličke socijalne politike: katoličkoj inteligenciji na razmišljanje« 1929., »Franjevački ideali i umjetnost« 1937., »Pavlinović i Strossmayer« 1941. Uredio je i spomenknjige o fra Petru Grabiću (1964.) i fra Anti Crnici (1970.).
Bio je neoskolastički filozof, s posebnim interesom za psihologiju, pa je 1966. objavio udžbenik »Glavni problemi eksperimentalne psihologije«. Napisao je veliku studiju o sv. Augustinu, a posebno se bavio djelom filozofa Baruha Spinoze, objavivši o njemu više radova, kao i o Sv. Bonaventuri. Kao dobar poznavatelj talijanske književnosti, pisao je o Pascoliju, da Todiju, Leopardiju, D’Annunziju, Papiniju, Salvadoriju. Posebno je zanimljiva i važna njegova studija »Krist i Marija u Danteovoj Divnoj glumi«, objavljena u »Crkvi u svijetu« 1966., u povodu 800. obljetnice Danteova rođenja, koja je tada i u Hrvatskoj svečano proslavljena, u kojoj, uz ostalo, kaže: »Što god se teološki učilo na univerzama, to je Dante pretvorio u poeziju«, saževši: »Dante je u viziji povijesti augustinijanac, u prikazu zemaljskog raja bonaventurijanac, u matematičkoj, fizičko-kozmološkoj koncepciji aristotelovski tomist. On je učenik i franjevačke i dominikanske škole. Stoga je on sinteza i aristotelovskog tomizma i augustinovsko-bonaventurijanskog platonizma«, zaključivši lapidarno: »Divina Commedia Dantea jest katedrala slike – universale fantasticum.«
Zaokupljala su ga i brojna druga pitanja i problemi: sukob Crkve i fašizma; odnos korporativizma i demokracije, pisao je o Katoličkoj akciji, temeljima franjevačke filozofije, početku Drugoga svjetskoga rata i podjeli Poljske, rasizmu, ulozi filma u pedagogiji i mladosti, o sv. Franji, sv. Karlu Boromejskom, papama Lavu XIII., Piju XI. i Piju XII., mističarki Tereziji Neumann, biskupu Mahniću i Hrvatskom katoličkom pokretu, fra Karlu Eteroviću, filozofu Govanniju Gentileu, liječniku i filozofu fra Agostinu Gemelliju, filozofu Stjepanu Zimmermannu, Sigmundu Freudu, Niccolou Macchiavelliju, o raznim kulturnim pitanjima, knjigama i dr.
Bijaše učen, široka interesa, snažna, no promišljena izričaja. Oveći rad o njemu objavio je fra Karlo Jurišić u zborniku »Kačiću« 1976.
